Sepsis, enfeksiyona karşı kontrolsüz bir konakçı yanıtından kaynaklanan hayati risk taşıyan bir organ disfonksiyonudur [1]. İmmün sistemin enfeksiyona verdiği yanıtta lökositler (WBC) önemli rollerden birini üstlenir. Enflamasyonun olduğu bölgeye ilk ulaşan immün sistem hücreleridir ve burada patojen eliminasyonunda önemli bir rol oynarlar. Makrofajlar, monositler ve nötrofiller önemli bir doku faktörü (TF) kaynağı olarak bilinirler ve sepsisin erken fazlarında koagülasyon kaskadının direkt aktivasyonuna katılırlar. Koagülasyon sisteminin süregelen aktivasyonu ve koagülasyon proteinleri ve proteaz inhibitörlerinin artan parçalanması ve bozulan sentezi gibi diğer faktörlerden dolayı, trombositlerin ve faktörlerin tükenmesi mümkündür ve bu durum potansiyel olarak çeşitli bölgelerden profüz kanamalarla sonuçlanabilir. Ancak daha da yaygın olanı, küçük ve orta büyüklükteki damarlarda tromboz oluşumudur [5]. Patojen uyaranlarına yanıt olarak, aktifleşen trombositler nötrofillere bağlanarak çekirdek içeriğinin salgılanmasına ve bunun neticesinde nötrofil ekstraselüler tuzağının (NET) oluşmasına neden olur. NET'ler XII faktörünü aktifleştirir, doku faktörü yolu inhibitörünü (TFPI) pasifleştirir ve trombosit bağlanması ve agregasyonu için yer sağlar. NET'lerin fibrin pıhtısı içine eklendiği ve lizise dirençli bir yapısal ağ oluşturduğu gösterilmiştir. TF aracılı ve NET aracılı immünotromboz, bakterilerin yayılmasına karşı erken, doğal yanıtta anlamlı bir faktör olup patojenlerin tanınmasını ve tahribini kolaylaştırır, ancak kontrol altına alınmadığı takdirde dissemine intravasküler koagülasyona (DIC) yol açabilir [6].

Sepsis, sıklıkla koagülopati ile komplike bir hal alır ve şiddetli olguların yaklaşık %35'inde DIC ile komplikedir [2]. Şiddetli sepsis ve septik şok bağlamında, DIC, organ yetmezliklerinin artan şiddeti, daha yüksek sayıları ve ciddiyeti, tedavinin kendisinden kaynaklanan daha sık yan etkiler ve daha olumsuz sonuçlar ile ilişkilidir [3].

Protrombin zamanı, fibrinojen düzeyi, trombosit sayımı ve fibrinle ilişkili belirteçler gibi skorlama parametrelerinin kullanıldığı tarama testleri, koagülasyon faktörü aktivasyonu ve tüketiminin derecesi hakkında önemli bilgiler sağlar. Genel koagülasyon testleri ve klinik semptomlara bağlı olarak sepsis kaynaklı DIC için en az iki ayrı tanı kriteri çerçevesi vardır: Uluslararası Tromboz ve Hemostaz Derneği (ISTH) açık DIC tanı kriterleri ve Japonya Akut Tıp Birliği (JAAM) DIC kriterleri. Kısa süre önce, sepsis kaynaklı koagülopati (SIC) için özel olarak sepsisle ilişkili DIC için tasarlanan yeni bir tanı kriteri daha önerilmiştir [7].

Bu tarama araçlarının ve tanı kriterlerinin temel amacı, daha ileri testlere veya morbidite, mortalite ve bunlarla ilişkili maliyetleri azaltmak üzere tedaviye başlanmasına yönelik karar alımında hekimleri desteklemek olmalıdır. Son çalışmalarda septik hastalarda antikoagülan tedavisi reçete edilerek DIC'nin önlenmesinin, çok sistemli organ yetmezliği kaynaklı mortaliteyi potansiyel olarak azaltabileceği gösterilmiştir [4]. Bu nedenle, DIC taramasının yararlılığı ve gerekliliği, sepsis hastalarında mortaliteyi azaltıp azaltmadığına göre belirlenmelidir.