Koroner arter hastalıkları (CAD) en yaygın kardiyovasküler hastalıklardır. CAD, kalbe kan sağlayan arterleri etkileyen bir rahatsızlıktır. Sebebi genellikle ateroskleroz olup arterlerin daralmasına ve bunun sonucunda kan akışının yavaşlamasına neden olur.

Trombositler, aktive olmayan endotele yapışmaz. Buna karşın, ateroskleroz gibi enflamatuar olaylar trombosit tutunmasını stimüle eden endotel aktivasyonuna yol açar. Trombositler, CAD’de aterotrombozda önemli bir rol oynar: trombositler, trombus oluşumu sırasında tüketilir ve trombosit sayımı üzerindeki etki, artan yeni trombosit üretimi ile telafi edilir. Bu artan trombosit dönüşüm süreci, periferik kanda tespit edilebilen artmış immatür trombosit sayımlarıyla sonuçlanır. Dolaşımdaki immatür trombosit düzeyleri CAD hastalarında genelde yüksektir ve birkaç çalışma dolaşımdaki immatür trombositlerin oranının majör advers kardiyovasküler olaylar (MACE) ile ilişkili olduğunu göstermiştir [1-3].

Postoperatif sonucun iyileştirilmesi için, cerrahiden sonraki komplikasyonların zamanında belirlenmesi ve sonrasında optimum şekilde yönetilmesi gerekir. MACE, yüksek mortalite oranı ile sık ve özellikle ciddi bir komplikasyon teşkil eder. Bu bağlamda, immatür trombositler MACE için potansiyel bir bağımsız prediktör olarak ilgi görmüştür [4]. İmmatür trombosit oranının (IPF) akut koroner sendromu olan hastalarda yükseldiği gösterilmiştir [5-6] ve bu hastalarda yükselen immatür trombosit sayımının cerrahiden sonra artan MACE riskiyle ilgili olduğu tespit edilmiştir [1]. Birkaç araştırmacı artan immatür trombosit oranı veya sayım değerleri ile artan ciddi kardiyovasküler olay riski arasında bir ilişki bulunduğunu bildirmiştir [1-3].  Yakın tarihli bu çalışmalardan ikisinde Sysmex IPF parametresi kullanılarak aynı eşik değeri, yani %3,3 tespit edilmiştir (Tablo 1) [7].

Yakın tarihli bir başka çalışmada, anestezi sonrası bakım ünitesinde belirlenen immatür trombosit oranının (IPF), orta ve yüksek riskli kardiyak dışı cerrahi sonrasında MACE veya diğer tromboembolik olaylar için bir prediktör olup olamayacağı değerlendirilmiştir. Kardiyak dışı cerrahi hastalarındaki bu ilk çalışmada, preoperatif dönemde, MACE olan ve olmayan hastalar arasında IPF bakımından farklılık olmadığı görülmüştür. Öte yandan, anestezi sonrası bakım ünitesinde MACE olan hastaların IPF değerleri MACE olmayan hastalara kıyasla daha yüksek bulunmuştur. IPF > %5,4 şeklindeki optimum eşik değer, eşdeğişkenlerin ayarlanmasından sonra artan bir MACE riskiyle ilişkilendirilmiştir [8]. Bu yayında ve bu ayın bilimsel takvim olgusunda gösterildiği gibi, IPF, cerrahiden sonra MACE bakımından bağımsız bir prediktördür ve kardiyak dışı cerrahi hastalarında bile risk kategorilendirmesini geliştirebilir.

İlginç bir şekilde, ışık transmisyon agregometrisi (LTA) ile ölçülen immatür trombosit reaktivitesi, MACE için prediktör görevi görmemiştir ve immatür trombositler, kısa süreli durumu yansıtması daha muhtemel olan LTA’ya göre advers olaylar açısından daha üstün kronik prediktörler olarak görünmektedir. Benzer şekilde, perkütan koroner müdahalenin ardından hastalarda immatür trombositler, vazodilatör ile stimüle edilen fosfoprotein fosforilasyonundan ya da çok plakalı elektrot agregometrisinden daha üstün MACE tahmin olanağı sağlamıştır [3].